این دولت همچنان بی صاحب است! - مجله زیبایی زندگی

غسان میشل روبیز، نویسنده، روزنامه نگار و مفسر عرب-آمریکایی در مطلبی که از سوی پایگاه خبری لوبلاگ منتشر شده، به هرج و مرج سیاسی لبنان و بن بستی که این کشور برای معین نخست وزیر و تشکیل کابینه با آن رو به رو است پرداخته است.

روبیز در این مطلب نوشته است: معرفی غیررسمی محمد الصفدی، تاجر معروف به عنوان نخست وزیر آینده لبنان در روز 14 نوامبر اشتباه محاسباتی فاحش تیم میشل عون، رییس جمهور لبنان بود. اعتراضات لبنان که از 17 اکتبر شروع شد، الصفدی را نپذیرفت و کناره گیری سریع او از جانشینی حریری غافلگیرنماینده نبود.

با استعفای حریری بعضی پیش بینی کردند که عون دوباره او را منصوب کند. جریان آزاد ملی عون، جنبش امل و حزب الله در کوشش بوده اند تا حریری را متقاعد نمایند کابینه ای تازه تشکیل دهد و می گویند این کابینه باید مرکب از سیاستمداران و کارشناسان شناخته شده باشد. حریری اما به دنبال درخواست های معترضان برای روی کار آمدن فردی مستقل، فرمول عون را رد کرد.

دلایلی برای پیروی عون از حریری وجود دارد. آنچه او را به مهره ای بسیار مهم در لبنان تبدیل می نماید، انعطاف پذیری و توانایی اش برای حفظ رابطه خوب با احزاب لبنانی است. او در عین حال از ارتباطات گسترده اش با عربستان و دیگر کشورهای دنیا عرب به خوبی بهره می گیرد و علاوه بر آن مخالفان عونیست او هم خواهان در قدرت ماندنش هستند. آنان نمی خواهند شاهد ناپدید شدن ناگهانی حریری و تنها ماندن در برابر ناآرامی های فزاینده باشند. در نهایت باید خاطرشان کرد که روابط حریری با کشورهای غربی که متعهد شده اند به لبنان یاری خارجی پرداخت خواهند کرد، می تواند راهی برای نجات این کشور از وعده های مالی برآورده نشده اش باشد.

حریری اما الزامات خود را برای بازگشت به رهبری دارد. او می خواهد از حکومتی که تحت حمایت احزاب مخالف ائتلاف غرب گرای او هستند، خلاص گردد. او که خوب می داند در لبنان چندان محبوب نیست، می تواند با تشکیل کابینه ای با به کار گیری شخصیت های مستقل بر موج اعتراضات سوار گردد و بعضی از خواسته های آنان را برآورده کند.

جستجو برای یافتن نامزدی مناسب برای جانشینی حریری بنا به دلایلی برای جریان آزاد ملی به بن بستی تبدیل شده است. سه نخست وزیر پیشین لبنان خواهان بازگشت حریری شده اند و با معرفی الصفدی مخالفت نموده اند. هیچ نامزد دیگری برای تصدی این مقام ابراز تمایل جدی ننموده است.

حمایت مشروط از حریری نیز از سوی مواضع گوناگونی به چشم می خورد. دولت او را می خواهد چون راضی کردنش ساده است. معترضان نیز ممکن است تمایل داشته باشند که او را تحمل نمایند زیرا بر تشکیل کابینه ای از افراد مستقل تاکید دارد. در نهایت هر کس که نخست وزیر گردد دیگر چندان مهم نیست. چیزی که مهم است میزان مخالفتی است که نخست وزیر دریافت می نماید.

این بن بست چقدر قابل حل است؟ دولت و معترضان در حال محک زدن تمایلات یکدیگر هستند. دولت عون در حال آنالیز هزینه های تسلیم خواست مردم شدن در برابر هزینه در قدرت ماندن و منزوی و تحقیر شدن است. معترضان نیز از سوی دیگر در حال آنالیز خطر سوق دادن کشور به سمت و سویی ناشناخته و خطر زندگی در کشوری بدون آینده هستند.

حزب الله نیز همچون معترضان نشانه هایی از پذیرش بازگشت حریری به مقام نخست وزیری را نشان داده است. معترضان اخیرا دو سند تنظیم نموده اند که نشانگر طرح هایی برای یک گذار سیاسی 18 ماهه است. شخصیت های برجسته رهبری اعتراضات به تدریج در حال ظهور هستند و آمادگی آنان برای مذاکره با دولت نیز در حال افزایش است.

شایعاتی مطرح شده مبنی بر اینکه رییس جمهور لبنان احتمالا اعلام کند که حریری می تواند بدون محدودیت کابینه تشکیل دهد اما شانس رای اعتماد دریافت کابینه ای مستقل در مجلس چندان بالا نیست. این مساله می تواند عون را به سمتی راهنمایی کند که نخست وزیر تازه ای را از جناح خودش معرفی کند که احتمالا دولت تشکیل خواهد داد. همچنین این امکان وجود دارد که هرج و مرجی که از تاخیر یا شکست در تشکیل حکومت به وجود می آید، زمینه را برای کودتایی برای نجات کشور آماده کند.

سخن آخر اینکه در حال حاضر هیچ گزینه خوبی برای لبنان وجود ندارد. اعتراضات هنوز رهبری روشنی ندارند و کوشش های دولت داخلی برای حفظ قدرت سردرگمی های بیشتری را ایجاد نموده است.

310 310