دروغ گویی در کشورهای مختلف - مجله زیبایی زندگی

اغلب افراد در زندگی روزمره شان، آگاهانه یا ناآگاهانه، دروغ را تجربه کرده اند. بر اساس تحقیقات دپالو که سال 1996 منتشر شده، 25 درصد افراد در روابط بین فردی با دیگران و در زندگی روزمره شان دروغ می گویند. این امر نشان می دهد که دروغ به عنوان بخشی از رفتار های اجتماعی شناخته شده است.

افراد چگونه دروغ می گویند؟

افراد شیوه های مختلفی برای دروغ گفتن دارند. برخی از افراد به ندرت دروغ می گویند و پس از دروغ گفتن، خیلی زود احساس پشیمانی و گناه می کنند و از فرد مقابل پوزش می خواهند.

برخی دیگر از افراد گه گاه دروغ می گویند و معمولا هراسی از دروغ گفتن شان ندارند. افراد مقابل شان نیز به راحتی دروغ آن ها را درمی یابند و در بسیاری موارد، دروغ های آنان برای فرد مقابل کسل کننده و آزاردهنده است.

دسته دیگر، افرادی هستند که استعداد و مهارت خاصی در دروغ گفتن، و همراه با آن، به کار بردن زبان بدن و تعامل با دیگران دارند. اطرافیان چنین افرادی متوجه دروغگویی آنان می شوند، اما معمولا از هم صحبتی با آنان لذت می برند، چون گوش دادن به آنان سرگرم کننده است.

دسته آخر، افرادی هستند که به اجبار و برای فرار از واقعیت یا فاش شدن حقیقتی، دروغ می گویند. این دسته دقت می کنند که دروغ های قبلی شان را به خاطر بسپارند و مطالعه می کنند که چطور می توانند بهتر دروغ بگویند تا دیگران راحت تر بپذیرند. مانند فردی که معتاد یا مجرم و …است و در پی هر دروغی، دروغِ دیگری می گوید، و این روش البته بر مسائل روحی و شخصیتی آنها می افزاید.

میزان دروغ گویی در کشور های مختلف

دانشگاه شرق انگلیس در سال 2015 میزان صداقت در بین 15 کشور جهان را مورد بررسی قرار داد که کشور های برزیل، چین، مصر، ژاپن، روسیه، سوییس، ترکیه، آمریکا، آرژانتین، دانمارک، انگلیس، هند، پرتغال، و آفریقای جنوبی را در بر می گرفت.

بر اساس نتایج این پژوهش، کشور چین پایین ترین میزان صداقت و کشور انگلیس بالاترین میزان صداقت را به خود اختصاص دادند. میزان عدم صداقت یا دروغگویی در چین 70 درصد بوده است و میزان دروغگویی یا عدم صداقت در انگلستان، 3.4 درصد.

همچنین، نتایج این تحقیق نشان داد که آمریکا با میزان کمتر از 40 درصد دروغگویی، رتبه هشتم را در میان کشور های دیگر به دست آورده است. ایران در لیست آن کشور ها نبود.

در ایران، آمار ها از افت اخلاق در جامعه خبر می دهند

در ایران از سال 1384 تا 1396 پژوهش های مختلفی تحت عنوان پیمایش ملی سرمایه اجتماعی با موضوع میزان صداقت، دروغ و امانت داری، از سوی شورای اجتماعی کشور انجام شده است. نتایج دو پیمایش در سال های 1384 تا 1393در زمینه میزان صداقت و درستکاری در جامعه، سیر نزولی چشمگیری داشته است.

مرکز مطالعات و تحقیقات رسانه روزنامه همشهری نیز در سال 1386 تحقیقی درباره میزان دروغ در جامعه انجام داد، و بر مبنای نتایج آن پژوهش، 99 درصد افراد وجود دروغ را در جامعه تایید کردند، و یک درصد باقی مانده نیز فقط وجود دروغ را رد نکردند.

نگاهی به نتایج پژوهش های ملی در زمینه میزان صداقت در جامعه در سال های قبل از 1383، نشان می دهد که در سال 1372 میزان صداقت 23درصد، در سال 1379 میزان صداقت 18 درصد و در سال 1382، نه درصد بوده است که متاسفانه حاکی از روندی نزولی در میزان صداقت است.

تازه ترین نظرسنجی، به موج سوم پیمایش ارزش ها و نگرش های ایرانیان بازمی شود که از سوی دفتر طرح های ملی ارشاد در سال 1395 روی 19 هزار نمونه در شهر ها و روستا های ایران انجام شد. نتایج این پژوهش نشان داد که از نظر 23.4 درصد از مردم دروغ در سطح خیلی زیاد، 48.4 درصد زیاد، 19.6 درصد متوسط، 6.9 درصد کم و 2.2 درصد خیلی کم رواج دارد.

نتایج این تحقیقات نشان گر میزان بالای دروغ و عدم صداقت در سطح جامعه و سپس در بین افراد و خانواده است. افزایش میزان دروغ می تواند به معنای کاهش اعتماد در سطح جامعه باشد، که به نوبه خود، به احساس ناامنی در بین افراد جامعه می انجامد.

دلایل روانشناختی رواج دروغ گویی در ایران

نگرش های روانشناختی مختلفی درباره دلایل دروغ گویی وجود دارد.

فردی که دروغ می گوید، معمولا از روبه رویی با واقعیتی می ترسد و سعی می کند حقیقتی را پنهان کند. او از دروغ به عنوان مکانیزم دفاعی برای کنترل ترس و اضطرابش استفاده می کند. فرد با دروغ گفتن مانند سپری از خود درونی اش محافظت، و به طور موقت احساس آرامش می کند. در اغلب موارد فرد آگاهانه و خودخواسته سعی در نادیده انگاشتن و انکار واقعیت دارد و به دروغ متوسل می شود، و با این کار، رفتار نامطلوبش را توجیه می کند.

دروغگو از چه چیزی می گریزد؟

از زوایه روانشناختی و تحلیل شخصیتی، زمانی که فرد فرصت شناختن خود درونی اش را نداشته باشد، به دلیل رنج ناشی از تعارضات درونی، ترجیح می دهد به جای حل تعارضاتش از آن ها فرار و انکارشان کند. چرا که توجه به خود درونی و تعارضات اولیه، برای فرد استرس آور است و منجر به افزایش اضطراب می شود.

نمی داند که چطور می تواند بر استرس ناشی از تعارضاتش غلبه کند، بنابراین راحت ترین روش ممکن، دروغ گفتن، را انتخاب می کند. بخشی از این انتخاب، به تعارضات دوران کودکی فرد بر می شود. چنان تعارضاتی سپس در بزرگسالی انباشته می شود و فرد مدام می کوشد تا از آن ها بگریزد و یا سرکوب شان کند.

در واقع، دروغ لایه های شخصیتی غیرواقعی ای می سازد که با دور کردن فرد از خود، او را به خود مبدل می کند که آرزوی بودنش را در سر دارد؛ خود که کاملاً با خود درونی و اکنونی اش در تضاد است.

این مسئله، بروز مسائل ذهنی - روانی و عقده های درونی فرد را دامن می زند و عوارض رفتاری آن در روابط با اطرافیان، در خانواده و در سطح جامعه، خود را در قالب رفتارهایی، چون پرخاشگری، حسادت، افسردگی، اضطراب، بدبینی و رفتار های ضداجتماعی و…، نشان می دهد.

اما مازلو، تحلیل عمیقی از ریشه های دروغگویی در سطح جامعه دارد. بر اساس نظریه هرم مازلو، می توان گفت که انسان همواره سعی در ارضای نیاز های اولیه اش دارد؛ نیازهایی، چون غذا، امنیت، آرامش، رفاه اجتماعی، احترام و خودشکوفایی.

وقتی فرد در هر سطح و طبقه اجتماعی برای رسیدن به خواسته ها و ارضای نیازهایش با مانعی روبه رو شود، به دروغگویی متوسل می شود و با ارضای نیازش از آن طریق، بی آن که ارزیابی روشنی از درستی یا نادرستی رفتارش داشته باشد، احساس رضایت می کند.

به عنوان مثال، افراد در سطح خانواده به پدر و مادر، همسر و فرزند و .. دروغ می گویند، یا در سطح جامعه به کرات مشاهده می شود که افراد برای رسیدن به جایگاه های اجتماعی و قدرت و پول و ... به دروغ متوسل می شوند.

دروغ جامعه را بیمار می کند

تمامی دلایل دروغ گویی در افراد، چه در خانواده و چه در سطح جامعه، نشان از افزایش میزان تعارضات درونی، اضطراب و نارضایتی از خود دارد.

اما وقتی تعارضات درونی فرد، بنابر مسائل گذشته یا شرایط سخت زندگی، و ناامنی های زندگی شخصی و اجتماعی انباشته تر شود، دروغ دیگر نمی تواند راه گشا باشد و منجر به اختلالات شخصیتی می شود، و در نتیجه فرد به رفتار ها و اعمال دیگری متوسل می شود که آسیب های زیادتری برای جامعه در بر خواهد داشت.

منبع: ایندیپندنت