پادشاه در سیرک اینترنتی AFC لخت است
به گزارش مجله زیبایی زندگی، شک نکنید که خیلی ها در همین آسیا به این افتخارات اینترنتی ما می خندند. اگر به غرور ملی اهمیت می دهیم، خودمان را اسباب ریشخند خلایق نکنیم.
خبرنگاران؛ احسان محمدی- یووال نوح هراری در مقدمه کتاب تحسین شده 21 درس برای قرن 21 از اصطلاح دیکتاتوری دیجیتال حرف می زند. یک دیکتاتوری نوین که می تواند حقایق را واژگون کند. فوتبال ایران این روزها اندک اندک دارد توسط لشکر طرفداران مجازی فتح می گردد. سنگر به سنگر. طرفدارانی که در شبکه های اجتماعی غرش می نمایند اما به استادیوم ها نمی آیند و هر سال سکوها خالی تر می گردد.
کارنمودهای ارزشمند فضای مجازی را تحسین می کنم اما رشد دیکتاتوری دیجیتال ترسناک است. اینکه با تشکیل گروه و باند دهان هر کسی که مثل ما فکر نمی کند را ببندیم یا با لشکرکشی مجازی، در حقایق دست ببریم و اندک اندک تاریخ را به شکلی که می پسندیم (نه آنگونه که وجود دارد) بنویسیم، خطاست. جفاست. حتی اگر 80 میلیون نفر هم از آن دفاع نمایند، باز هم غلط است.
چند یادداشت در خصوص نظرسنجی های سایت AFC نوشتم. اینکه رگ خواب ما دست شان آمده و یاد گرفته اند برای افزایش بازدید و رأی چطور نظرسنجی ها را برگزار نمایند تا هزاران هزار ایرانی تحت تأثیر تشویق ها و تحریک ها یورش ببرند و بر طبل شادانه بکوبند و بعد موفقیت در این کارزار بچگانه را نشانه رجحان بدانند و دست به بازنویسی و تحریف تاریخ بزنند.
موضوع نظرسنجی های اینترنتی هم فرقی ندارد. بهترین گل آسیا، محبوب ترین بازیکن آسیا، بهترین لژیونر آسیا، خوش تیپ ترین بازیکن و ... هیچ فرقی نمی کند همواره ما برنده ایم! چرا؟ چون ما ایرانی هستیم و باید بهترین باشیم.
یکی از دلایل اجتماعی این تقلای مجازی، کوشش برای پاک کردن احساس عقب ماندن است؛ اینکه گمان می کنیم با تعدادی لایک و فشردن دکمه روی کیبورد می توانیم حق مان را در فوتبال آسیا بگیریم؛ حقی که قادر نیستیم در زمین فوتبال بگیریم! 50 سال است به المپیک نرفته ایم، تقریباً نیم قرن است جام ملت های آسیا را نبرده ایم و آخرین باری که جام باشگاه های آسیا را یک تیم ایرانی فتح کرد، نصف بیشتر بازیکنان لیگ فعلی به جهان نیامده بودند!
در آخرین نمونه سایت کنفدراسیون آسیا بعد از نظرسنجی اینترنتی در نظرسنجی جدید از کاربران خواست تا بهترین بازیکن آسیا در جام های جهانی را انتخاب نمایند.
گزینه ها:
پارک جی سونگ / کره جنوبی (سه دوره حضور، سه گل زده و کسب عنوان چهارم جام جهانی 2002)
سامی الجابر / عربستان (چهار دوره حضور، سه گل زده و یک پاس گل)
تیم کیهیل / استرالیا (چهار دوره حضور، 5 گل زده و یک پاس گل)
کیسوکه هوندا / ژاپن (سه دوره حضور، 4 گل زده و سه پاس گل)
علیرضا بیرانوند از ایران (یک حضور، یک کلین شیت و مهار پنالتی رونالدو)
نتیجه کوبنده بود! علیرضا بیرانوند از ایران با 68% نفر اول شد، کیسوکه هوندا با 24% دوم، سامی جابر با 6% سوم، پارک جی سونگ با یک درصد چهارم و تیم کیهیل با صفر درصد در رتبه پنجم! بر طبل شادانه بکوب!
مرغ پخته هم به این آمار قهقهه می زند اما خبرگزاری ها در ایران نوشتند بیرانوند بهترین آسیایی تاریخ جام جهانی فوتبال شد! واقعاً بهترین بازیکن آسیایی در تاریخ جام جهانی؟! خودمان هم باورمان می گردد؟ وقتی خبرگزاری های معتبر چنین اخبار غیرواقعی را بدون نقد منتشر می نمایند به آن رسمیت و اعتبار می بخشند.
اگر این موضوع فقط یک سرگرمی در روزهای قرنطینه بود می شد از کنار آن گذشت اما وقتی وارد تاریخ گردد و در کل کل ها به عنوان سند آنقدر تکرار گردد که دیگر کسی جرأت نقد کردن آن را نداشته باشد، مضحک و خطرناک است.
مدام یاد قصه مشهور هانس کریستین اندرسون می افتم که کودکی فریاد زد پادشاه لخت است! چرا عموم روزنامه نگاران و اهل خبر که می دانند این پادشاه های سایت AFC لباس تن شان نیست، نه فقط فریاد نمی زنند که خودشان هم هیزم روی آتش می گذارند که بروید رأی بدهید و پرچم ایران را بالا ببرید! با یک مُشت لایک و کلیک؟!
این همدستی در یک خطا و جعل تاریخ نیست یا تعصب آنقدر کورمان نموده است که یک دروغ خوشایند را از یک حقیقت تلخ بیشتر می پسندیم؟ چند روز بعد وقتی کارشناسان به آنالیز عملکرد بازیکنان (بدون حب و بغض و مشت محکم و طبل شادانه) پرداختند نتایج وارونه شد و علیرضا بیرانوند در انتهای لیست نهاده شد. از دید کارشناسان پارک جی سونگ، تیم کیهیل، سامی الجابر و کیسوکه هوندا اول تا چهارم شدند.
این نوشتار در پی نقد بیرانوند نیست که دروازه بان بسیار ممتاز و احتمالاً بهترین در آسیاست. در نکوهش اعتباربخشی و باور کردن سیرک AFC است. می خواهیم بهترین آسیا باشیم؟ در زمین فوتبال این را اثبات کنیم وگرنه اگر قرار به لایک و کلیک و لشکرکشی مجازی باشد چین و هند 20 برابر کشور ما جمعیت دارند و می توانند هر بازیکن درجه ده کشورشان را هم به عنوان بهترین بازیکن تاریخ جام جهانی انتخاب نمایند. بالاتر از پله و مارادونا و مسی و رونالدو! ...
این اتفاق بیفتد به آنها نمی خندیم؟ ... شک نکنید که خیلی ها در همین آسیا به این افتخارات اینترنتی ما می خندند. اگر به غرور ملی اهمیت می دهیم، خودمان را اسباب ریشخند خلایق نکنیم.
ایران ورزشی
کارنمودهای ارزشمند فضای مجازی را تحسین می کنم اما رشد دیکتاتوری دیجیتال ترسناک است. اینکه با تشکیل گروه و باند دهان هر کسی که مثل ما فکر نمی کند را ببندیم یا با لشکرکشی مجازی، در حقایق دست ببریم و اندک اندک تاریخ را به شکلی که می پسندیم (نه آنگونه که وجود دارد) بنویسیم، خطاست. جفاست. حتی اگر 80 میلیون نفر هم از آن دفاع نمایند، باز هم غلط است.
چند یادداشت در خصوص نظرسنجی های سایت AFC نوشتم. اینکه رگ خواب ما دست شان آمده و یاد گرفته اند برای افزایش بازدید و رأی چطور نظرسنجی ها را برگزار نمایند تا هزاران هزار ایرانی تحت تأثیر تشویق ها و تحریک ها یورش ببرند و بر طبل شادانه بکوبند و بعد موفقیت در این کارزار بچگانه را نشانه رجحان بدانند و دست به بازنویسی و تحریف تاریخ بزنند.
موضوع نظرسنجی های اینترنتی هم فرقی ندارد. بهترین گل آسیا، محبوب ترین بازیکن آسیا، بهترین لژیونر آسیا، خوش تیپ ترین بازیکن و ... هیچ فرقی نمی کند همواره ما برنده ایم! چرا؟ چون ما ایرانی هستیم و باید بهترین باشیم.
یکی از دلایل اجتماعی این تقلای مجازی، کوشش برای پاک کردن احساس عقب ماندن است؛ اینکه گمان می کنیم با تعدادی لایک و فشردن دکمه روی کیبورد می توانیم حق مان را در فوتبال آسیا بگیریم؛ حقی که قادر نیستیم در زمین فوتبال بگیریم! 50 سال است به المپیک نرفته ایم، تقریباً نیم قرن است جام ملت های آسیا را نبرده ایم و آخرین باری که جام باشگاه های آسیا را یک تیم ایرانی فتح کرد، نصف بیشتر بازیکنان لیگ فعلی به جهان نیامده بودند!
در آخرین نمونه سایت کنفدراسیون آسیا بعد از نظرسنجی اینترنتی در نظرسنجی جدید از کاربران خواست تا بهترین بازیکن آسیا در جام های جهانی را انتخاب نمایند.
گزینه ها:
پارک جی سونگ / کره جنوبی (سه دوره حضور، سه گل زده و کسب عنوان چهارم جام جهانی 2002)
سامی الجابر / عربستان (چهار دوره حضور، سه گل زده و یک پاس گل)
تیم کیهیل / استرالیا (چهار دوره حضور، 5 گل زده و یک پاس گل)
کیسوکه هوندا / ژاپن (سه دوره حضور، 4 گل زده و سه پاس گل)
علیرضا بیرانوند از ایران (یک حضور، یک کلین شیت و مهار پنالتی رونالدو)
نتیجه کوبنده بود! علیرضا بیرانوند از ایران با 68% نفر اول شد، کیسوکه هوندا با 24% دوم، سامی جابر با 6% سوم، پارک جی سونگ با یک درصد چهارم و تیم کیهیل با صفر درصد در رتبه پنجم! بر طبل شادانه بکوب!
مرغ پخته هم به این آمار قهقهه می زند اما خبرگزاری ها در ایران نوشتند بیرانوند بهترین آسیایی تاریخ جام جهانی فوتبال شد! واقعاً بهترین بازیکن آسیایی در تاریخ جام جهانی؟! خودمان هم باورمان می گردد؟ وقتی خبرگزاری های معتبر چنین اخبار غیرواقعی را بدون نقد منتشر می نمایند به آن رسمیت و اعتبار می بخشند.
اگر این موضوع فقط یک سرگرمی در روزهای قرنطینه بود می شد از کنار آن گذشت اما وقتی وارد تاریخ گردد و در کل کل ها به عنوان سند آنقدر تکرار گردد که دیگر کسی جرأت نقد کردن آن را نداشته باشد، مضحک و خطرناک است.
مدام یاد قصه مشهور هانس کریستین اندرسون می افتم که کودکی فریاد زد پادشاه لخت است! چرا عموم روزنامه نگاران و اهل خبر که می دانند این پادشاه های سایت AFC لباس تن شان نیست، نه فقط فریاد نمی زنند که خودشان هم هیزم روی آتش می گذارند که بروید رأی بدهید و پرچم ایران را بالا ببرید! با یک مُشت لایک و کلیک؟!
این همدستی در یک خطا و جعل تاریخ نیست یا تعصب آنقدر کورمان نموده است که یک دروغ خوشایند را از یک حقیقت تلخ بیشتر می پسندیم؟ چند روز بعد وقتی کارشناسان به آنالیز عملکرد بازیکنان (بدون حب و بغض و مشت محکم و طبل شادانه) پرداختند نتایج وارونه شد و علیرضا بیرانوند در انتهای لیست نهاده شد. از دید کارشناسان پارک جی سونگ، تیم کیهیل، سامی الجابر و کیسوکه هوندا اول تا چهارم شدند.
این نوشتار در پی نقد بیرانوند نیست که دروازه بان بسیار ممتاز و احتمالاً بهترین در آسیاست. در نکوهش اعتباربخشی و باور کردن سیرک AFC است. می خواهیم بهترین آسیا باشیم؟ در زمین فوتبال این را اثبات کنیم وگرنه اگر قرار به لایک و کلیک و لشکرکشی مجازی باشد چین و هند 20 برابر کشور ما جمعیت دارند و می توانند هر بازیکن درجه ده کشورشان را هم به عنوان بهترین بازیکن تاریخ جام جهانی انتخاب نمایند. بالاتر از پله و مارادونا و مسی و رونالدو! ...
این اتفاق بیفتد به آنها نمی خندیم؟ ... شک نکنید که خیلی ها در همین آسیا به این افتخارات اینترنتی ما می خندند. اگر به غرور ملی اهمیت می دهیم، خودمان را اسباب ریشخند خلایق نکنیم.
ایران ورزشی
منبع: عصر ایران