گفت وگو با ست روگن بازیگر فیلم خیارشور آمریکایی؛ اگر می خواهید کمدی عظیم بسازید رقیبتان مارول است - مجله زیبایی زندگی

فیلم داستان مهاجری به نام هرشل گرینباوم و همسرش است. آن ها یهودیانی هستند که سال 1919 به آمریکا مهاجرت نموده اند. بعد از اینکه دهکده شان توسط قزاق های روس نابود شد. هرشل در یک کارخانه فراوری خیارشور کار پیدا می نماید و آن قدر پول ذخیره می نماید که در گورستان یهودی ها دو قبر بخرد. یک روز موقع انجام کار در یک دبه عظیم ترشی می افتد. کارخانه بسته می گردد و او برای صد سال در آب نمک می ماند.

سال 2019 هرشل بیدار می گردد و متوجه می گردد که تنها فامیل زنده اش نتیجه اش بن است. بن به عنوان پشتیبان سایت به صورت فریلنسر کار می نماید. بن و هرشل به گورستان می فرایند و آنجا هرشل عصبانی می گردد که گورستان را به شکل کشتارگاه درآورده اند و یک بیلبورد روسی هم به آن مشرف است. هرشل به کارگرانی که بیلبورد را بالا برده اند توهین می نماید و او و بن دستگیر می شوند.

خنده های ست روگن به عنوان بازیگر یا فیلم نامه نویس یا تهیه نماینده در فیلم های زیادی به گوش می رسد. آن قدر خنده اش ویژه است که یک ویدیو به مدت سی ثانیه ساختند که خنده ست روگن را نمایش می داد. همین ویدیوی ساده بیش از 500 هزار بار دیده شد. باعث خوشوقتی است به اطلاع خوانندگان این مطلب برسانیم که در طول یک گفت وگوی نرمال هم ست روگن به همان اندازه و حتی بیشتر می خندد.

ست روگن در فیلم خیارشور آمریکایی دو نقش بازی می نماید؛ یکی بن گرینباوم سازنده اپلیکیشن ها و طراح سایت و دیگری هرشل گرینباوم که جد اوست. هرشل به مدت صد سال در دبه آب نمک خیارشور گیر افتاده بود. ست روگن درباره این فیلم و کمدی به صورت کلی صحبت کرد.

به دلیل ملاحظات کرونایی این گفت وگو با اپلیکیشن زوم گرفته شده است.

-سلام ست.

ست روگن: سلام. شما افسرده نماینده ترین پس زمینه ای را دارید که تا به حال دیده ام. (و از آن خنده های ست روگنی سر می دهد).

-گوش کن وقتی من دوربینم را روی میز می گذارم تو فقط یک اتاق خالی عظیم می بینی.

روگن: پس تو این گوشه را انتخاب کردی؟

-فکر می کنم باید پس زمینه ام را عوض کنم.

روگن: خواهش می کنم این کار را نکن. نمی خواهم حرفم را به خودت بگیری!

-خب سپاسگزارم که با من درباره فیلم خیارشور آمریکایی صحبت می کنی. فیلم بامزه و سرگرم نماینده ای بود و البته من خیلی متعجب شدم که فیلمی درباره مردی که برای صد سال در یک دبه آب نمک بوده به همان اندازه فیلمی درباره حزن و سوگواری و حتی کنار آمدن با مذهب خودت است. این احساس به تماشاگر دست می دهد که در سال های اخیر فیلم هایت بالغانه تر شده اند و مفاهیم بیشتری را به وسیله آن ها منعکس می کنی. خب چه چیزی در برداشت تو از فیلمسازی تغییر نموده است؟

روگن: حدس می زنم که ما، و می گویم ما چون به خودم و بقیه همکارانم اشاره می کنم، همین طور که سن مان بیشتر می گردد در خیلی از فیلم هایمان حضور داریم. در همه فیلم های گروهمان نیستم اما در خیلی از آن ها جلوی دوربین رفته ام. به همین دلیل ما اغلب فیلم هایی درباره آدم هایی می سازیم که هم سن و سال من هستند و از زمانی که ما آغاز به ساختن فیلم کردیم تا الان 15 سال پیر شده ام.

برخی از تم ها در برخی فیلم های ما حضور دارند و پخته تر شده اند. نکته جالب و دوست داشتنی این است که ما هنوز فیلم هایی مانند پسران خوب (Good Boys) و بازدارندگان (Blockers) می سازیم، در نتیجه قادر هستیم تم هایی را کشف کنیم و بسط دهیم که جوان تر از ما هستند و به اندازه خودمان تاریک و سیاه نشده اند. این چیزی است که ما همواره سعی نموده ایم انجام دهیم. فیلم سوپر بد در زمان خودش یک فیلم دبیرستانی محسوب می شد که هر گونه کوشش واقعی در هسته احساسی اش در آن موقع تجربه نشده بود.

واقعیت این است که پاین اپل اکسپرس همه جور داستانی درباره دوستی واقعی داشت. اینکه فیلم پویای بود باعث شد که ما با تلفیق داستان هایش بازی کنیم و ببینیم که چطور می گردد یک داستان شخصی را در این فیلم ها گذاشت و پیامی را انتقال داد.

در نهایت فیلم خیارشور آمریکایی اولین نوسان دیوانه وار در این راستا است. اتفاقی که البته در سوسیس پارتی هم افتاد. تم های عظیمی درباره اخلاقیات و مذهب در این فیلم وجود دارد که نمی توانست در زرورقی دیوانه وارتر از این پیچیده گردد.

فیلم هایی مثل لانگ شات یا هنرمند فاجعه بیشتر به سمت احساسی قصه تمایل دارند در حالی که سعی شده وجه کمدی شان هم حفظ گردد اما به هر حال کمدی شان فراز و فرود دارد.

-الان زمان جالبی برای فیلم های کمدی است. فیلم هایی مثل غیرقابل مقاومت (Irresistible)، پرندگان عشق و خیارشور آمریکایی (که این آخری در سینماهای انگلستان روی پرده می رود و در آمریکا به وسیله شبکه HBO پخش می گردد) همه در جریان بیماری پاندمیک کووید 19 پخش شده اند. در شرایطی که اکران بقیه بلاک باسترها به تعویق افتاده است. نظرتان درباره شرایط فیلم های کمدی در این شرایط چیست؟ آیا فقط باید منتظر پخش آن ها در شبکه های استریم باشیم یا هنوز هم جایی برای آن ها در سینما وجود دارد؟

روگن: بامزه است که من برای ده سال گذشته این را گفته ام که کمدی هایی در حد و اندازه متوسط (به لحاظ ساختار و بودجه) در حال مرگ هستند. اگرچه ما در این دوران خوشبختانه توانسته ایم به اندازه کافی کمدی هایی با اندازه متوسط را اکران کنیم که پیروز هم عمل کردند و به ما اجازه دادند فیلم های بیشتری شبیه آن ها را بسازیم.

فیلم هایی مثل سوسیس پارتی یا بازدارندگان جوری ساخته شدند که خیلی خوب نتیجه گرفتند؛ گرچه هر دویشان از آن فیلم هایی بودند که مردم می گفتند جواب نمی گیرند.

چیزی که من و ایوان گلدبرگ (تهیه نماینده شریک ست روگن) درباره اش زیاد صحبت می کنیم این است که چطور فیلم های مارول کمدی می شوند. ثور: رگناروک کمدی است. فیلم مرد مورچه ای (Ant-man) هم در ذاتش کمدی است.

در نتیجه این چیزی است که در عالم واقعیت وجود دارد. آن بیرون ما کمدی هایی داریم که با بودجه های 200 میلیون دلاری ساخته می شوند و فیلم ساز کمدی باید از آن ها مطلع باشد. این ها اندازه و معیاری هستند که مردم توقع دارند. اگر شما یک کمدی عظیم می سازید باید بدانید که رقیبتان مارول است. نه اینکه بگویم نباید فیلم های این مدلی ساخته شوند، اما باید بدانید که مخاطبان چه چیزی در سینماها می بینند و آن فیلم ها شبیه کمدی عمل می نمایند. فیلم هایی که به طرز درستی بامزه هستند و ستاره های کمدی هم در برخی از آن ها بازی می نمایند.

درباره اش زیاد حرف می زنیم چون به عنوان فیلم ساز باید نسبت به این ماجرا مطلعی داشته باشیم. این فیلم های عظیم با بودجه های زیاد مثل کمدی عمل می نمایند. مخاطبان هنوز کمدی را دوست دارند و کمدی می خواهند مثل ددپول که اندازه هایش باید عظیم باشد. در نتیجه وقتی شما فیلمی در آن ابعاد را به آن ها ارائه نمی دهی باید با خودت فکر کنی: به جایش چه چیزی به آن ها می دهم؟

برای همین است که فیلمی مثل پسران خوب در گیشه پیروز می گردد، چون ما به تماشاگر ابعاد را پیشنهاد ندادیم. چیزی که ما به آن ها دادیم کمدی خالص و ناب، احساسات، نوستالژی و قصه است. باید سبک سنگین کنی. اگر چیزی در ابعاد عظیم نداری پس باید زندگی واقعی را در فیلمت بازتاب دهی و به شیوه دیگری تماشاگر را راضی کنی.

-یکی از پروژه هایی که در دست داری که خیلی شبیه همین فیلم هایی است که از آن صحبت می کنی سریال پسرها (The Boys) است. (روگن از تهیه نمایندگان این سریال ابرقهرمانی است). به تازگی در کامیک کان اعلام کردید که فصل سومی هم برای این سریال در نظر گرفته اید. من به فکر افتادم که آیا برای تعداد فصل های سریال برنامه ای داشتید یا فقط صبر کردید تا ببینید چطور عمل می نماید و بعد تصمیم بگیرید؟

روگن: ببخشید یک آهوی عظیم همین الان از کنار خانه من رد شد و حواسم به کلی پرت شد. شما چه می گفتید؟

-مسأله ای نیست. سوال کردم که آیا خاتمهی برای سریال ابرقهرمانی پسرها در ذهنتان دارید؟

روگن: اریک کریپک از خالقان سریال، خاتمهی در ذهنش دارد که به آن علاقه مند است و کل فیلم نامه سریال را هم به همان سمت می برد؛ اما در عین حال من می دانم که سر یک سریال تلویزیونی چقدر همه چیز سیال است. می دانم خیلی از سریال های محبوب من به طرز غیرقابل باوری طرح کامل و مشخصی نداشته اند.

تا جایی که من می دانم، البته در خصوص سریال پسرها، نویسنده هم خاتمه بندی در ذهنش دارد و هم می داند که چند فصل برای سریال مورد احتیاج است؛ اما دوباره باید بگویم که این ها چیزهایی است که امکان دارد تغییر نمایند.

من در اتاق نویسنده ها حضور داشته ام و آنجا یکی می گوید: اوه نه! شاید باید دو فصل بیشتر داشته باشیم تا این ایده را که همه مان دوست داریم اجرایی کنیم. اما اریک کریپک در خصوص طرح سریال خیلی سنجیده عمل می نماید. ما درباره تجربه تماشاگر از سریال و این که سریال تلویزیونی مان به بامزگی و تند و تیزی یک بلاک باستر باشد زیاد حرف زده ایم. درنتیجه سعی می کنیم کاملا اطمینان کسب کنیم که مردم با اتفاقاتی که در سریال می افتد مسرور باشند و از فرایند سریال ناامید نشوند.

• انقلاب در سینما؛ میزگرد هالیوود ریپورتر با حضور اسکورسیزی، فیلیپس و دیگران

-آخرین نکته برای اینکه این بحث را ببندیم. شما در نقش مقابل خودتان در فیلم خیارشور آمریکایی بازی کردید. کدام نقش سخت تر بود؟

روگن: د رواقع هر نمای دوتایی سخت بود؛ به خصوص جایی که تعامل زیادی بین دو کاراکتر وجود داشت. آن ها دائم سر هم داد می کشیدند و زمان بندی اش هم سخت بود چون کات داده نمی شد که در قاب شرایط را ببینی چون هدف این بود که تا جای ممکن طبیعی به نظر برسد. اما برای اینکه کار طبیعی باشد مجبور بودیم به اندازه یک جراحی در زمان بندی دقیق باشیم.

صادقانه بگویم خیلی از آن دیالوگ هایی که فقط راه می رفتیم و حرف می زدیم سخت ترینشان بود چون مسأله خط نگاه مطرح بود و این که هرشل عقب و جلو می رفت و بن نشسته بود. به نظر بداهه می رسید اما به طرز باورنکردنی سخت بود.

منبع: games radar