یک بار هم نویسنده روی بیلبورد باشد - مجله زیبایی زندگی

این داستان نویس در گفت وگو با خبرنگاران، درباره شرایط ادبیات داستانی در سال 98 اظهار کرد: سال جاری چند جا آثاری را داوری کردم و به همین علت آثاری را که خصوصا در سال 97 نوشته شده است بیشتر توانستم بخوانم. با همه سختی هایی که در کار نشر وجود داشته است و با وجود گرانی کاغذ و سال سخت اجتماعی و مالی هنوز داستان نوشته و منتشر می گردد که این خودش جای امیدواری دارد. با این که شرایط از نظر اجتماعی، مالی و سیاسی اصلا خوب نیست و در این سال چندین بحران داشتیم و جامعه ما در سال 98 رنج زیادی کشید اما با این حال داستان نویسی همچنان ادامه پیدا نموده است؛ داستان نویسی در ایران با همه سختی ها زنده است.

او به حضور مسائل کلان اجتماعی در داستان هایی که در سال های اخیر نوشته شده اشاره و اعلام کرد: چند سالی است که افرادی از جمله من می گوییم که در رمان ها توجه به جغرافیا، تجربه های زیستی و مسائل کلان اجتماعی را باید جدی گرفت. به نظر در کارهایی که در سال های اخیر منتشر شده این توصیه ها انگار اثر گذاشته و اثر آن را در داستان ها می توان دید. کارها قدری از آن داستان های آپارتمانی و دغدغه های کاملا شخصی فاصله گرفته و به مسائل کلان اجتماعی، تاریخی، جغرافیایی، زیست بوم و به طور کلی تجربه های زیستی توجه بیشتری شده است.

عباسی سرمایه گذاری بر روی ادبیات داستانی را لازمه جهانی شدن داستان ایرانی دانست و گفت: باید بر روی داستان ایرانی سرمایه گذاری گردد؛ این حرف جدید و تازه من در زمینه ادبیات است. نویسندگان نسل من و پیش از من عمدتا دیمی نویسنده شده ایم. در حالی که جهانی شدن در هر کاری با دیمی بودن ممکن نمی گردد. برای همین من فکر می کنم باید بر داستان ایرانی سرمایه گذاری بیشتری گردد.

او اضافه نمود: مسئله نخست آموزش است، یعنی باید زمینه ای برای انتقال تجربه ها فرام گردد و نویسندگان جوان وقتی می خواهند وارد این عرصه شوند از همان ابتدا درست نوشتن را بیاموزند، چون اگر پایه کار کج گذاشته گردد، نمی گردد انتظار داشت کار بزرگی انجام گردد. این کار را کسانی که در این زمینه مسئول هستند یا ناشران یا مراکزی که بودجه عمومی دارند می توانند انجام دهند.

شهریار عباسی همچنین اظهار کرد: ناشر یک بنگاه مالی و فرهنگی است، حتی گاهی جنبه مالی اش می چربد پس باید به این که داستان ایرانی منتشر کند رغبت داشته باشد. من حتی این را به معاون فرهنگی وزیر ارشاد هم گفته ام اما عملا ندیده ام که اتفاق متفاوت و جالبی برای داستان بیفتد.

این مدرس داستان نویسی با تاکید بر این که باید برنامه ریزی ای برای این که ناشر به نشر داستان ایرانی تمایل پیدا کند انجام گردد گفت: ایجاد این تمایل راه های متنوعی دارد. اول این که برای ناشر صرفه مالی داشته باشد، مثلا تفاهم نامه ای با شهرداری ها امضا گردد تا بخش اندکی از فضای تبلیغاتی شان را در اختیار ناشرانی که داستان ایرانی منتشر می نمایند قرار دهند. چرا نباید عکس داستان نویس ایرانی که کارش توسط یک نشر معتبر چاپ شده و از سوی کارشناسان مورد پسند واقع شده روی بیلبورد باشد؟ این همه عکس هنرپیشه، پفک و کرم روی بیلبوردهاست، چه اشکال دارد 10 درصد آن هم به عکس نویسنده ها اختصاص پیدا کند؟ دست کم به ناشر اجازه بدهند وقتی کتابی را منتشر می نماید تبلیغی جلو در مغازه اش بزند که این کتاب به تازگی منتشر شده، اما همین اجازه را هم نمی دهند.

او اضافه نمود: اکنون توجه ناشران بر ترجمه است، چون مردم ترجمه را بیشتر می خوانند؛ اگر چه از جنبه ای حق دارند، اما رساندن داستان ایرانی به حد داستان جهانی برای این که خواننده ما داستان ایرانی بخواند، به تبلیغات احتیاج دارد. در حال حاضر ناشران تمایلی به چاپ کردن داستان ایرانی ندارند. اما داستان نویسان جوانی داریم که آثار خوبی دارند ولی ناشر کارشان را چاپ نمی نماید یا در تیراژ کم چاپ می نماید و همین باعث می گردد داستان نویس سراغ کار دیگری برود.

شهریار عباسی در خاتمه با بیان این که داستان ایرانی از سبد خرید خارج شده است گفت: اگر اکنون کارهای ما نسبتا سطحی است، نمی گردد با این وضع سرمایه گذاری بیشتر انتظار داشت. اگر کارها از نظر محتوا یا حجم لاغر هستند به نبود حمایت مربوط است. چه اشکالی دارد میان این همه عکس روی بیلبورد، یک بار هم عکس یک نویسنده روی بیلبورد باشد؟ اما الان این طور نیست و داستان ایرانی از سبد کالا خارج شده است.