تور ارزان آلمان: 10 واقعیت شنیدنی از دیوار برلین - مجله زیبایی زندگی

با تور ارزان آلمان از دیدنی ترین کشور اروپایی بازدید کنید و از شهرهای برلین، هانوفرو، فرانکفورت و مونیخ آلمان دیدن کنید.

واقعیت 1

کار ساخت دیوار برلین در روز 13 اوت 1961 شروع شد و هدف از آن، جداسازی سه منطقه تحت کنترل فرانسه، بریتانیا و آمریکا از منطقه ای بود که تحت حکم فرمایی اتحادیه شوروی بود. پس از جنگ جهانی دوم، آلمان به چهار منطقه تجزیه شد که هر یک از آنها به وسیله یکی از چهار قدرت متحدین که نازی ها را شکست داده بودند، اشغال شده بود. نواحی تحت کنترل فرانسه، بریتانیای کبیر و آمریکا، آلمان غربی یا جمهوری فدرال آلمان (Bundesrepublik Deutschland) نام گرفتند. منطقه تحت کنترل شوروی نیز آلمان شرقی یا جمهوری دموکراتیک آلمان (Deutsche Demokratische Republik) نامیده شد. برلین، مرکز آلمان در آلمان شرقی بود که در دست شوروی قرار داشت؛ اما این شهر ناحیه اجرایی نیروهای متحدین بود، خودش نیز به چهار ناحیه تجزیه شد. بدین ترتیب فرانسه، بریتانیای کبیر و آمریکا کنترل برلین غربی را در دست گرفتند، در حالی که اتحادیه شوروی قسمت شرقی آن را در دست گرفت. در طی سال های زیادی از نیمه دوم قرن بیستم، روابط میان آمریکا و اتحادیه شوروی به تیرگی گرایید و دیوار برلین نیز سمبل این دشمنی بود و پرده آهنین نامیده می شد.

واقعیت 2

دیوار برلین برای پیشگیری از ورود اهالی آلمان شرقی به آلمان غربی ساخته شده بود. اما این دیوار برای ساکنین آلمان غربی که می خواستند به ناحیه شرقی بروند، مانع چندان بزرگی نبود؛ چون در واقع تنها لازم بود آنها از چند هفته قبل، اجازه دریافت نمایند. صدور این اجازه نامه با ضدیت چندانی از سوی قدرت های غربی روبرو نمی شد؛ چرا که در زمان ساخت دیوار نیز وعده داده شده بود که اتحادیه شوروی برلین غربی را غصب نخواهد کرد.

واقعیت 3

آمار رسمی نشان می دهد که دست کم 136 نفر که در کوشش بودند از این مرز عبور نمایند، جانشان را از دست دادند. افرادی که کوشش می کردند از قسمت شرقی به بخش غربی بروند، خائن نامیده می شدند و اگر هر گونه کوششی برای عبور از خود نشان می دادند، نگهبانان می بایست آنها را هدف شلیک خود قرار دهند؛ البته این شلیک نباید منجر به مرگ آنها می شد.

واقعیت 4

قسمت غربی دیوار برلین با نقاشی دیواری پوشیده شده بود؛ اما بخش شرقی آن عاری از هرگونه نقاشی بود.

واقعیت 5

دیوار برلین فقط وسیله جار و جنجال تبلیغاتی اتحادیه شوروی و آلمان شرقی بود و نشان دهنده ظلم کمونیست ها بود؛ چرا که آنها تردد مردم را کنترل می کردند و به افرادی که آنان را خائن می پنداشتند، تیر شلیک می کردند.

واقعیت 6

اگر اهالی برلین غربی همراه خود آشغال داشتند، آن را به سوی دیگر دیوار پرت می کردند.

واقعیت 7

دیوید هاسلهوف، آهنگ معروف خود با نام در جست وجوی آزادی را در حالی که در سال 1989 روی دیوار برلین ایستاده بود، اجرا کرد.

واقعیت 8

برخلاف آنکه این دیوار شرق و غرب را از هم مجزا می کرد، اما چند نقطه ایست بازرسی وجود داشتند که می شد از آنها عبور کرد و به سمت دیگر دیوار تردد نمود. مشهورترین این نقاط، ایست بازرسی چارلی (Charlie) بود. این ایست بازرسی، منطقه تحت کنترل آمریکا در برلین غربی را از منطقه تحت کنترل اتحادیه شوروی در برلین شرقی جدا می ساخت. دکه حراست ایست بازرسی چارلی در اکتبر 1990 برداشته شد و اکنون در موزه متحدین در شهر برلین واقع شده است. آخرین بقایای ایست بازرسی چارلی که یک برج مراقبت آلمان شرقی بود نیز در سال 2000 نابود شد.

واقعیت 9

اگرچه از تاریخ 9 نوامبر 1989 به عنوان تاریخ فروریزی دیوار برلین یاد می گردد، اما نابودی رسمی آن در 13 ژوئن 1990 انجام شد. در فاصله نهم نوامبر تا سیزدهم ژوئن، کنترل های مرزی هنوز پابرجا بودند؛ اگرچه سختگیری قبل را نداشتند. آلمانی ها بخش هایی از این دیوار را کندند و به عنوان یادگاری نگه داشتند و امروزه حتی روی سایت eBay به فروش می رسانند! افرادی که این کار را کردند، دارکوب دیوار یا Mauerspechte نامیده شدند. بخش هایی از این دیوار نیز تنها برای ایجاد راه عبور کنده شد. تا اول ژوئیه 1990، تمام کنترل های مرزی برداشته شدند و در روز سوم اکتبر 1990، آلمان دوباره به عنوان یک کشور واحد به رسمیت شناخته شد.

واقعیت 10

درست است که دیوار برلین یک مانع فیزیکی روی زمین بود؛ اما در زیر زمین چه می گذشت؟ برلین نیز همانند شهر های عمده دارای یک سامانه متروی زیرزمینی بود. پس از ساختن دیوار برلین، معمولاً قطارها تنها در بخش های مربوط به خود می توانستند تردد داشته باشند. بعضی از قطارها یا صرفاً در بخش غربی یا تنها در بخش شرقی عبور و مرور می کردند. قطارهایی که پیش تر از مرز عبور می کردند، اکنون نمی توانستند فراتر از مرز بروند و می بایست از مرز دور بزنند و به داخل شهر باز گردند. اما سه خط قطار مجزا بودند و تنها به وسیله اهالی برلین غربی مورد استفاده قرار می گرفتند و می توانستند تا حدی وارد برلین شرقی نیز بشوند. آنها از چندین ایستگاه عبور می کردند که با نام ایستگاه های روح یا Geisterbahnhöfe معروف بودند. این ایستگاه ها از نور چندانی برخوردار نبودند و نیروهای امنیتی زیادی نیز در آنها مستقر بودند. البته این به جز موارد استثنایی بود: ایستگاه Friedrichstasse Station در برلین شرقی واقع بود؛ اما به عنوان یک ایستگاه برای عوض کردن خط برای مسافرانی که می خواستند به دیگر منطقه ها در برلین غربی بروند، مورد استفاده قرار می گرفت. مسافران بعلاوه در صورت داشتن مجوز، می توانستند در این ایستگاه وارد برلین شرقی شوند. ایستگاه نیز، Bornholmer Strasse ایستگاهی بود که هم قطارهای برلین غربی و هم قطارهای برلین شرقی از آن عبور می کردند؛ اما نه در یک خط. در واقع قطارهای هیچ یک از دوطرف در این ایستگاه توقف نداشتند و دو خطی که از آن عبور می کردند به وسیله یک فنس بلند از یکدیگر جدا می شدند. ایستگاه Wallankstrasse نیز دیگر در سمت راست مرز واقع بود. در این ایستگاه خروجی هایی وجود داشت که بعضی از آنها منتهی به برلین غربی می شدند و بعضی به برلین شرقی. خروجی های منتهی به برلین غربی باز بودند و مردم می توانستند آزادانه از آنها عبور نمایند. اما خروجی های منتهی به خیابان های برلین شرقی بسته بودند. پس از فروریزی دیوار برلین و بازگشایی ایستگاه های روح، نخستین افرادی که از آنها استفاده کردند متوجه شدند آنها درست مثل مانند سال 1961 دست نخورده به جای مانده بودند؛ با همان تابلوها و آگهی های روی دیوارها!